DOWNLOAD FIETSROUTES

De route start in Les Vigneaux en begint met een heerlijke afdaling, waar na 13 km abrupt een einde aan komt bij aanvang van La Rampes de Freissinières. De klim is kort (2km) maar heftig, met stijgingspercentages tussen de 10 en 20 procent. Vervolgens daal je af via een rustige weg, langs het zweefvliegveld tot aan Saint Crepin. Via Guillestre rijden we via de Gorges van de Guil naar het begin van de klim van de col d’Izoard. De Gorge is prachtig, loopt vals plat omhoog maar kan veel energie kosten bij tegenwind. Na de afslag naar links, waar de klim van de Col d’Izoard echt begint, is het eerste stuk zowel psychisch als wellicht ook fysiek het zwaarst. Doordat de weg vlak en oneindig lijkt kun je je makkelijk stuk rijden, terwijl het echte klimmen pas aanvangt bij het begin van het bos. Via een aantal schaduwrijke haarspeldbochten worden de hoogtemeters snel genomen, waarna de weg naar beneden loopt. Let op! dit is niet de col, maar de zogenoemde Casse Déserte; er volgen nog 2 pittige kilometers. 
De afdaling naar Briançon is mooi en redelijk overzichtelijk. 
Na Briançon rijden we via de landelijke route via Villard-Saint-Pancrace en Villard-Meyer terug naar Les Vigneaux.

Let op de route wordt beschreven vanuit Briançon. Als je begint in Puy Saint Vincent is de route 119 kilometer en 1900 hoogtemeters. De Col de Montgenèvre is een klim van 9 kilometer met een gemiddeld stijgingspercentage van nog geen 5 procent. De klim is niet bijzonder en wordt er door het vele verkeer niet fraaier op. Het mooiste van de tocht begint dan ook pas na het nemen van de Col de Montgenèvre. We dalen af tot aan Oulx, waarna de route langs de rivier Dora di Bardonecchia gemoedelijk omhoog loopt naar Bardonecchia. Stop hier vooral even voor een goede koffie of cappuccino zoals alleen de Italianen dat kunnen. In Bardonecchia begint de 9 kilometer lange klim van de Col de l’Echelle. De eerste 3 kilometer, tot aan het bord Col de l’Echelle 6km, zijn gemeen steil. Het is een prachtige klim door het bos, waarbij het stijgingspercentage gemiddeld 5,5 procent is, met een maximum van 13 procent. Bovenop kan je genieten van een prachtig stukje vlak, waarna de route via de schitterende Vallée de la Clarée terug voert naar Briançon.

De klim van de Col de Vars begint direct buiten Guillestre. De Col de Vars is de makkelijkste ‘grote col’ in de buurt van Briançon en loopt geleidelijk omhoog met een gemiddeld percentage van 6 procent. De 1070 hoogtemeters worden genomen over een afstand van 18 kilometer en is daardoor ook op snelheid goed te doen. Na het verlaten van het skidorp Vars fiets je de laatste 4 kilometer door de rustige groene alpenweides om vervolgens op de kale top uit te komen. Bovenop vind je refuge Napoleon voor de nodige energie. Vervolgens dalen we zo’n 60 kilometer af via de vallei van de L’Ubaye, door een ander wielerdorp (Barcelonnette), tot we de afslag kunnen nemen naar de Col de Pontis (360 extra hoogtemeters). Hier heb je de mogelijkheid om misschien wel Frankrijks mooiste col te beklimmen. Deze korte (5km), maar bijzonder steile klim met een gemiddeld stijgingspercentage van 9,5 procent is pittig maar erg mooi. Mooie uitzichten, authentieke dorpjes en een rustige weg zorgen dat het afzien zeker de moeite waard is. Na de afdaling pak je de route weer op bij het Lac de Serre-Ponçon, terug naar Guillestre. Mocht je ervoor kiezen deze col niet te nemen, vervolg je de weg via Le Sauze-du-Lac, het Lac de Serre-Ponçon en Embrun terug naar Guillestre.

De eerste 25 kilometer, via Briançon, tot het dorpje Saint Chaffrey is het rustig inrijden. Vanaf hier wordt het genieten voor de mensen met een lange adem, die houden van lijden op de fiets en genieten van prachtige vergezichten over de bergtoppen van het Oisans massief. Voor een ieder geldt dat het panoramische uitzicht op de Col du Granon zeker de moeite waard is om 10 kilometer, met een gemiddeld percentage tussen de 9 en 11, af te zien. Joop Zoetemelk, jaren woonachtig aan de voet van de col, zei eens het volgende over de Col du Granon: “Dit is altijd een van mijn vaste trainings-routes geweest tijdens mijn carrière (hij werd 6 x tweede in de Tour en won in 1980). Als ik dáár lekker omhoog kwam, dan wist ik dat ik goed genoeg was om de Tour de France te winnen 😉

Tot aan de Rampes de Freissinières gaat het lekker naar beneden. De twee kilometer lange klim is steil, met stijgingspercentages tot de 20 procent. Eenmaal boven heb je vanaf het uitzichtpunt een mooie kijk op de vallei van de rivier La Durance. Vervolgens dalen we af via een landelijke weg, langs het zweefvliegveld tot aan Guillestre. De Col de Vars begint net buiten Guillestre en is alleen in het begin vrij steil, maar komt nergens boven de 10 procent. Het landschap doet Provençaals aan, maar verandert naarmate je hoger komt in een typisch Alpenlandschap. De klim kan zeker in de zomer erg heet zijn door gebrek aan wind. Bovenop kan je het verloren vocht aanvullen bij Refuge Napoleon. De terugweg is tot aan Guillestre gelijk, een heerlijke afdaling met overzichtelijke bochten waarbij je de mogelijkheid hebt om te genieten van de omgeving, die je naar boven wellicht is ontgaan. Bij Guilleste heb je de keuze om terug te rijden via het zweefvliegveld en ‘de muur’ vanaf de andere kant te beklimmen. Of je rijdt terug via de Provincialeweg richting L’Argentiere la-Bessée (minder mooi, maar ook minder zwaar) om hier linksaf te slaan voor de laatste kilometers klimmen tot aan Puy Saint Vincent.

Pré de Madame Carle (1874m) Vanuit het gezellige Vallouise begint de klim redelijk eenvoudig tot Ailefroide. Het bos en de beekjes zorgen voor de nodige verkoeling. Na Ailefroide begint het echte klimmen, het hooggebergte in. Via een aantal haarspeldbochten, waarbij het stijgingspercentage oploopt tot 11 procent, klim je uiteindelijk naar 1874 meter. De beloning zit hem in een prachtig uitzicht op de Glacier Blanc en de overige toppen. Chambran (1701m) De tweede klim van de drie valleien tocht begint in Pelvoux. Na het afdalen vanuit Ailefroide en het passeren van de tunnel slaan we bij de afslag l’Eychauda haaks linksaf. De klim is 6.7 kilometer, waarbij 450 hoogtemeters worden genomen. Het gemiddelde stijgingspercentage is 6.8 procent, met uitschieters boven de 10 procent. Het eerste deel van de klim voert tussen de bomen, waarna het landschap kaler en ruiger wordt. Via het voormalige gletsjerdal kom je uiteindelijk in het gehucht ‘Chambran’. Entre les Aygues (1623m) De laatste vallei van deze tocht bevat de steilste stukken en de weg is hier het slechtst. Laat dit je vooral niet tegenhouden, want de vallei is schitterend en de inspanning is zeker de moeite waard. De klim begint in Vallouise en gaat via het dal van de rivier de L’Onde in westelijke richting. Vanaf Villard wordt de weg minder en loopt het stijgingspercentage soms op tot wel 15 procent. De klim is 7.6 kilometer waarin 455 hoogtemeters worden genomen.

Een mooie klim om warm te draaien en te genieten van het landschap van het Parc des Écrins. De tocht begint met een door haardspeldbochten gedomineerde afdaling naar het gezellige dorpje Vallouise. We vervolgen de weg richting Pelvoux, tot waar het vals plat omhoog loopt. Na de tunnel begint het serieuzere klimmen, hoewel het steilste stuk pas na Ailefroide begint. Tot de camping van Ailefroide, waar de bidon gevuld kan worden, gaat de weg lekker omhoog door het bos. Na Ailefroide is het 4 kilometer pittige klimmen met een stijgingspercentage tot 11 procent. De laatste kilometer is het vrijwel vlak uitrijden tot refuge Pré de Madame Carle. De laatste kilometer rijd je door het hooggebergte met een prachtig uitzicht op de Glacier Blanc. Het venijn van de afdaling zit hem ook weer in de eerste kilometers, steil, niet al te goed wegdek en de bochten die elkaar snel opvolgen. Vervolgens lekker uitdraaien tot aan de voet van de klim naar Puy Saint Vincent, waar je na de laatste 4 kilometer klimmen weer ‘thuis’ bent.

Om de tocht menselijk te houden rijden we eerst met de auto naar Le Monêtier-les-Bains. Deze plaats is gelegen aan de aanloop van de Col du Lautaret, de eerste col van vandaag. De 13 kilometer tot aan de col zijn een goede opwarmer, het stijgingspercentage komt niet boven de 5,3 procent. De volgende 8 kilometer, naar de Col du Galibier verschillen in vele opzichten van de Lautaret. De klim is steiler, bochtiger maar wat betreft het landschap en de uitzichten vele malen beter. Op de top kan het flink waaien en het weer in de Savoie kan sterk verschillen van het weer in de Zuidelijke Hautes Alpes; houd hier rekening mee en neem altijd een windjack mee. Het verschil qua weer is goed terug te zien in de vegetatie en de groenheid van het landschap, groen op de noordelijke hellingen en droog en dor in het zuiden. Vervolgens gaan we over 31 kilometer 1901 meter naar beneden, welke we vervolgens weer terug omhoog rijden. De Col du Galibier vanuit de Maurienne vallei is zwaar, vanaf het begin gaat het steil omhoog tot de top van de Telegraphe. Bij helder weer heb je een mooi uitzicht op de Mont Blanc. Vanaf hier daalt de weg ligt naar Valloire, waar je voor het laatst je bidon kunt vullen en je op kan maken voor de daadwerkelijke Col du Galibier. 18 kilometer klimmen met een gemiddeld stijgingspercentage van 7 procent maakt deze col heel zwaar, zeker als het niet de eerste van de dag is. Hoe dichter bij de col, hoe zwaarder het wordt en het landschap ruiger. Maar eenmaal boven kan je oprecht trots zijn. Het enige dat nog rest is een heerlijke afdaling naar Le Monêtier-les-Bains.

Een relatief eenvoudige rondrit waarin het op 2 kilometer na nooit echt steil wordt. De twee steile kilometers vind je na een heerlijke afdaling van 13 kilometer vanuit Puy Saint Vincent en is de Rampes de Freissinieres. Een echte killer met stijgingspercentages tot 20 procent en niet voor niets ‘de muur’ genoemd. Vanaf hier is het heerlijk afdalen over een rustige landelijke weg met weinig verkeer. Bij Saint-Clément-sur-Durance steken we de Durance over en vervolgen we de route aan oostelijke oever van de rivier. Bij Embrun, het verste punt van de route en zeker de moeite waard om te bekijken onder het genot van een drankje, steken we wederom de Durance over en vervolgen de route aan de westzijde van de Durance. Na 57 kilometer zijn we helaas genoodzaakt om voor een deel de provincialeweg te volgen, in ieder geval tot Saint-Clément-sur-Durance. Hier heb je de mogelijkheid om de provincialeweg te verlaten en terug te rijden via ‘de muur’, nogmaals genieten van de prestatie van eerder deze dag. De andere mogelijkheid, waarbij eenzelfde weg wordt vermeden, is de provincialeweg vervolgen tot L’Argentière-la-Bessée en hier linksaf terug richting Puy Saint Vincent.

In navolging op de welbekende La Marmotte heeft Italië sinds 2015 zijn eigen vergelijkbare cyclo, La Marmotta. Een rondtour die volledig in Italië gereden wordt en begint op nog geen uur rijden van Puy Saint Vincent. De Colle Delle Finestre is het kopstuk van deze tour en tevens het hoogste punt (Cima Coppi) uit de Giro d’Italia van 2015. De rondrit start in Cesane Torinese, net over de grens na Montgenèvre. De klim van de Colle delle Finestre begint 35 kilometer na de start, in Susa. De Colle delle Finestre is 18,5 kilometer lang waarin 1700 hoogtemeters worden overbrugd, heeft een gemiddeld stijgingspercentage van 9,2 procent en een maximum van 14 procent. Vanaf het begin loopt de weg steil omhoog, waarbij een stijgingspercentage van 8 procent ineens vriendelijk aanvoelt. Het feit wat deze klim extra zwaar maar ook uniek maakt is dat de laatste 7,8 kilometer over een onverharde weg gaan. Na deze enorm pittige klim staat er nog een berg te wachten, de klim naar Sestriere vanuit Pragelato. Deze klim met een lengte van 9,2 kilometer met een gemiddeld stijgingspercentage van 5,4 procent is in vergelijking met de Finestre een stuk beter te doen. Bovendien is het vanuit Sestriere rustig afdalen terug naar Cesane Torinese. Tijdens de tocht kom je meerdere dorpjes tegen, neem vooral even de tijd voor een overheerlijke koffie of cappuccino.

Mocht je het tijdens deze tocht zwaar gaan hebben... één troost, tijdens de triathlon is dit slechts één van de 3 onderdelen, er wordt je dus een hoop leed bespaard. Vanuit Embrum starten we relatief makkelijk met een rondje om het oostelijk deel van het Lac de Serre-Ponçon. Het woordje relatief is hier wel op zijn plaats, de eerste 8 kilometer klimmen we namelijk van Embrun (870 meter) naar het dorpje Puy Saint-Eusèbe op 1220 meter. Vervolgens is het vrijwel vlak tot Saint-Apollinaire, van waar je een mooi uitzicht hebt op het meer. Vervolgens dalen we af tot het meer en vervolgen de weg naar Guillestre. Vanaf Guillestre rijden zo’n 18 kilometer door de prachtige Gorge du Guil. De weg loopt vals plat omhoog tot aan de afslag richting Arvieux. Arvieux is een goede plek om de nodige energie en watervoorraad aan te vullen om vervolgens te beginnen met het echte klimwerk. Het echte steile stuk van de Col d’Izoard begint waar de haarspeldbochten beginnen en de route zich in het bos voortzet. Zo’n 2 kilometer onder de top, waar je je in een maanlandschap begeeft, loopt de weg iets naar beneden, om vervolgens via de laatste haarspelbochten op de koude col aan te komen. De afdaling wordt gedomineerd door haarspeldbochten, maar gaat over goed asfalt. Vanaf Briançon rijden we via Villard-Meyer over de traverse naar Les Vigneaux. Vanaf hier dalen we via L’Argentière-La-Bessée af tot aan de voet van de Rampes de Freissinières. De Rampes de Freissinières, wellicht al vaker deze week genomen, vormt in de Embrum Man regelmatig de beslissende klim; kort maar erg steil. Vervolgens is het uitrijden tot Embrun waar je (indien gewenst) een verkoelende duik in het meer kunt nemen.

Waar de ‘echte’ Marmotte 176 kilometer en 5221 hoogtemeters kent, doet deze ‘kleine’ variant bijna niet onder; bovendien rijden wij de Col de Croix de Fer. Vanaf de Lautaret dalen we af naar Le Bourg-d’Oisans, aan de voet van de welbekende Alpe d’Huez. Voor de liefhebbers kan deze 13 kilometer lange klim aan de tocht worden toegevoegd, vergeet niet dat er nog veel moois en zwaars gaat komen. We vervolgen de weg naar Allemont waar we beginnen aan de Col de la Croix de Fer. Een klim van 28 kilometer waarin 1337 hoogtemeters worden overwonnen. Tot Saint-Martin-D’Arc rijden we lekker naar beneden tot een hoogte van 710 meter. Vanaf hier gaan we bijna 2000 meter klimmen, tot de top van de Galibier op 2645 meter. Binnen deze 2000 meter zitten wel 2 cols van formaat, zowel de Télégraph als de Galibier kun je op je lijstje bijschrijven. Op ongeveer een derde van de klim passeer je het dorpje Valloire, een goede plek voor het aanvullen van het nodige vocht en energie. Vanaf Valloire begint het echte afzien, zeker met de reeds gemaakt kilometers in de benen zijn deze 18 kilometer met een gemiddeld stijgingspercentage van 7 procent loeizwaar. Eenmaal boven is het (wellicht na enige minuten) vooral genieten met trots. Alles wat nog rest is een korte afdaling tot het beginpunt van deze monstertocht.